Lange Straße 89

Dit dakhuis is belangrijk voor de geschiedenis van de inwoners van Lage omdat het een van de weinige huizen is die voor de eeuwwisseling van de 19e en 20e eeuw in het stadscentrum zijn gebouwd en die de pre-industriële ontwikkeling documenteren, terwijl de meeste gebouwen van dit type dakstaand vakwerkhuis tussen 1820 en 1860 werden gebouwd in wat toen het uitbreidingsgebied van de stad was aan de Schulstrasse en de Sedanstrasse.

Het gebouw aan de Lange Straße 89 kan waarschijnlijk worden beschouwd als een vakmanshuis met een klein boerderijgebouw aan de westkant. Het boerenbedrijf werd in het beste geval nog als bijzaak uitgeoefend. Het is een type huis dat wijdverspreid was in de tweede helft van de 19e eeuw en alleen in deze vorm op deze locatie te vinden is. Dit verklaart ook het belang ervan voor de ontwikkeling van de arbeids- en productieomstandigheden, aangezien de Deele duidt op de beoefening van een ambacht en/of een agrarische nevenactiviteit.

Dit laat duidelijk de structurele verandering zien die begon toen Lage in 1843 werd verheven van een kleine stad tot een stad, die wordt gekenmerkt door de ontwikkeling van een langzaam groeiende plattelandsmarktstad tot een opkomende industriestad. Het gebouw werd in 1853 gebouwd door een meester-schilder - mogelijk ter vervanging van een oudere boerderij - die het doorgaf aan zijn broer, een horlogemaker en goudsmid, omdat hij geen kinderen had. Het gemeentelijke bouwdossier documenteert de overdracht van de meester-schilder naar de klokkenmaker in 1899, die een etalage liet installeren volgens de plannen van de toen nog jonge architect Gustav Messmann (die later stedenbouwkundige werd). In 1922 werd er nog een etalage geplaatst, waarbij de vloer gedeeltelijk werd verlaagd.

Het zakelijke gebruik verplaatste het pand naar een andere locatie.

Het zakelijke gebruik verdrong het woongebruik, zodat er in 1944 een slaapkamer aan de achterkant werd toegevoegd. In 1949 liet meester-uurwerkmaker Wilhelm Krüger zijn reparatiewerkplaats vergroten door een aanbouw aan de achterkant van het huis. Tegen het einde van de 19e eeuw werd houtskeletbouw als ouderwets beschouwd en overheerste het ideaal van een solide constructie. De houten gevelbekleding was bedoeld om een vierkant patroon van verbindingen na te bootsen, d.w.z. een solide uitstraling. Deze moderniseringsmaatregel voor vakwerkgevels, die oorspronkelijk vaak werd uitgevoerd naast gepleisterde gevels, is slechts in enkele voorbeelden in het district Lippe bewaard gebleven.

Read more