Die weiße Jungfrau

Belevingspunt aan de Lügder Mythenweg

Lang geleden hadden Hermann de Cheruskische prins en zijn gevolg hun hoeve hier in het bos rond kasteel Herlingsburg. Daar woonde ook een mooie jonge vrouw met lang, goudkleurig haar. Ze was een van Hermanns dienstmaagden. Op een ochtend, toen ze water aan het halen was, ontmoette ze een knappe krijger. De twee werden verliefd. Ze zwierven samen door de bossen. Nacht na nacht lagen ze dicht tegen elkaar aan, beschermd door de fluweelblauwe lucht en de fonkelende sterren. "Deze tijd mag nooit eindigen," wenste de jonge vrouw elke ochtend bij zonsopgang en elke avond bij zonsondergang. Maar op een dag was er grote onrust in het kamp. En het gerucht deed snel de ronde: "De tijd is gekomen. Hermann wil ten strijde trekken tegen de Romeinen." De krijger nam zijn geliefde in zijn armen: "Ik kom snel terug, dat beloof ik." Toen vertrok hij. Het mooie meisje stond lange tijd bij de poort en zag hem gaan. Er kwam geen einde aan haar tranen.

Weeken gingen voorbij. Elke dag ging de jonge vrouw naar de poort en hield een oogje in het zeil. Ze hoopte en vreesde, maar haar geliefde keerde nooit terug. Een jaar ging voorbij. En toen nog een en nog een. Glimmende zilveren slierten wit liepen nu door haar haar - maar ze gaf niet op. Ze vertelde iedereen: "Hij komt terug. Hij heeft het beloofd." Op een bitterkoude winternacht viel ze voor altijd in slaap. Maar haar hart heeft nog steeds geen rust gevonden. Nacht na nacht dwaalt ze rond op zoek naar haar geliefde. Als het maanlicht op haar witte haren schijnt, kun je haar hier zien. En soms hoor je gefluister in de wind: "Hij komt terug, hij heeft het beloofd."

Read more